interview

Voordat we pleegkinderen kregen had ik al twee (biologische) broertjes. Het leek mij van tevoren leuk om pleegbroertjes en/of –zusjes te krijgen. We deden crisisopvang, dus de kinderen zouden steeds hooguit drie maanden bij ons blijven. In de praktijk was het inderdaad leuk om steeds een ander kind in huis te hebben. We vingen vooral kleine kinderen op tot een jaar of twee. Wel vond ik het aan het begin moeilijk om steeds afscheid te moeten nemen. Hier raakte ik na een paar keer wel redelijk aan gewend. Ik hechtte me ook niet meer zo aan de kinderen die bij ons kwamen, omdat ik wist dat ze na een tijdje toch wel weer weg zouden gaan.

Uiteindelijk zijn er twee pleegkinderen definitief bij ons gebleven. Ze kwamen allebei in de crisisopvang, dus vrij plotseling. Er zat wel ongeveer een jaar tussen. Ik vond ze allebei bij de eerste kennismaking erg leuk. De één werd vrij snel echt onderdeel van het gezin, terwijl dat bij de ander wat langer duurde. De mening over de kinderen is na een tijdje wel veranderd. Je leert ze steeds beter kennen en ziet daarmee dus ook hun negatieve kanten, maar ook juist veel positieve dingen. Toen duidelijk werd dat ze definitief zouden blijven tot ze volwassen zijn, ging ik ze steeds meer als ‘echt’ broertje en zusje zien. Ik vind het mooi om te zien hoe zij mij ook steeds meer als hun grote zus gingen zien. Nu horen ze gewoon bij het gezin en voelen ze bijna net zoveel als familie als mijn twee biologische broertjes.

In het dagelijks leven is er wel veel veranderd sinds de pleegkinderen er zijn. Er zijn natuurlijk gewoon twee extra kinderen waar rekening mee gehouden moet worden en voor wie gezorgd moet worden. Ik merk dat ik wel minder aandacht krijg dan dat ik had gehad als we geen pleegkinderen in huis hadden gehad, maar dit vind ik niet erg. Ook komt er veel bij kijken, zoals contact met ouders en andere familie, een voogd, rechtszaken, enz.. Vooral van de bezoeken met ouders en andere familie merk ik thuis ook veel, want ze komen regelmatig bij ons thuis. Dit zorgt vaak wel voor drukte.

Omdat de pleegkinderen net als een ‘echt’ broertje en zusje voelen, zou ik heel graag contact met ze willen houden als ik of zij het huis uit zijn.

Ik denk niet dat ik later ook pleegkinderen wil. In elk geval niet als ik zelf kinderen heb die nog thuis wonen, omdat het erg veel tijd en aandacht kost. Het kost vooral veel tijd om alle dingen die erbij komen te regelen, zoals contact met familie, contact met een voogd, eventuele problemen, enz.. Dit vind ik niet erg als mijn eigen kinderen het huis uit zouden zijn, of als ik zelf geen kinderen zou kunnen krijgen. Dan zou ik misschien wel pleegkinderen willen.