Interview

Interview

Pleegouder van twee pleegkinderen vanaf 2 jarige leeftijd

1.       Hoe kwam u op het idee om pleegouder te worden?
‘’Toen ik ongeveer 15-16 jaar was vertelde mijn leerkracht veel over zijn eigen zes pleegkinderen. Dit inspireerde mij.’’

2.       Wat heeft u ervoor gezorgd dat u het idee tot relaliteit hebt gemaakt?
‘’Er was een advertentie in het kerkblad geplaatst. Het ging hierbij om een weekendopvang, wat later een crisisopvang werd. De weekendopvang is anders dan een crisisopvang. Bij een weekendopvang wordt het contact langzaam opgebouwd. De ouders staan erachter en er worden afspraken gemaakt. Bij een crisisopvang gaat alles veel sneller. Er moest snel een besluit gemaakt worden en hierbij hebben de ouders van het kind weinig te zeggen over dit besluit.’’

3.       Van wie heeft u hulp gehad bij deze keuze?
‘’Ik heb een stapcursus gevolgd waarin we casussen kregen waarin we besproken wat we in een bepaalde situatie zouden doen. Je onderzoekt wat type kinderen je in huis wilt nemen (denk aan geslacht, beperkingen etc.). Daarnaast voer je individuele gesprekken met een hulpverlener binnen pleegzorg of jeugdformaat over je keuze.’’

4.       Heeft u van tevoren informatie opgezocht? Zo ja, hoe heeft u dat gedaan?
Pleegouder heeft zelf een pleegouderkring opgezet die één keer per twee maanden bij elkaar komen om samen verschillende zaken te bespreken en die elkaar adviezen kunnen geven.

5.       Hoe bent u tijdens u keuze begeleid?
‘’De stapcursus informeert vooral, je hebt dus nog niet een definitieve keuze gemaakt. Tijdens de stapcursus maak je de keuze.’’

6.       Hoe bent u in contact gekomen met de pleegkinderen?
‘’Ik werd opgebeld door de crisisopvang die aangaf dat er een meisje waarvan de leeftijd en naam niet duidelijk een verblijf nodig had. Het was toen nog niet duidelijk voor hoe lang dit zou zijn. Ik werd gebeld rond vijf uur smiddags en negen uur savonds werd ze hier thuis gebracht. Sommige crissisen gaan snel. Het hangt ook af van de uitspraak van de spoed rechter.’’

7.       Hoe lang blijven de pleegkinderen?
‘’Zou zouden tijdelijk blijven totdat het bleek dat ze niet meer terug naar huis konden. Er waren een aantal opties maar na anderhalf jaar voor ze gezorgd te hebben liet ik ze niet naar een tehuis gaan. Ik blijf in principe voor ze zorgen tot ze 18 zijn en daarna het liefst tot ze hun opleiding hebben afgerond.’’

8.       Welk invloed heeft u als pleegouder op de plaatsing van de kinderen?
‘’Bij een crisis heb je twee opties: ja of nee. Denk je dat je het kind de veiligheid kan bieden die hij of zij nodig heeft enz. of weiger je. ‘’

9.       Wat hebben de pleegkinderen in uw persoonlijke leven verandert?
‘’We hebben thuis meer structuur gekregen. Dit is belangrijk voor de pleegkinderen’’

10.   Krijgt u wel eens hulp van andere instanties?
‘’Ja, van  Bureau jeugdzorg (voogdij) en een pleegzorgwerker . De pleegkinderen doen aan speltherapie. Omdat ze zo jong verwaarloosd zijn hebben ze een cognitieve achterstand, dan krijgen ze ook wel fysio therapie.

11.   Ontvangt u informatie van bepaalde instanties wat betreft de pleegkinderen (nieuwsbrieven, tijdschriften etc)?
‘’Ik krijg een nieuwsbrief via de mail die ik doorlees, de magazine van jeugdformaat en elk jaar een boekje met informatie over veranderingen en dat soort zaken.’’

12.   Leest u die vaak door?
‘’Wel de belangrijke, informatieve stukken. Wat er zowel verandert is in bijvoorbeeld de regels enz.’’

13.   Wat had u niet verwacht van pleegouder zijn en kwam erg onverwacht erbij kijken?
‘’Alles wordt te rooskleurig neergezet terwijl het een stuk heftiger kan zijn. Je krijgt er als het ware een familie bij. Je moet rekening houden met de familie van de pleegkinderen die ook contact willen houden met de pleegkinderen. Ook is het niet altijd even veilig. Een ouder kan een gevaar vormen. Dit kan bedreigend zijn voor het hele gezin en dat is behoorlijk heftig.’’

14.   Zijn er dingen die u wel zou willen lezen in een tijdschrift/website gericht op pleegkinderen?
‘’Ja, hoe het als biologisch kind van een gezin broer of zus te zijn van een pleegkind.